W 1378 roku książę mazowiecki Siemowit III (1326-1381) nadał prawo chełmińskie dla Łochowa, który był wówczas własnością „urodzonego” Wawrzyńca Pieńka. W tym też roku ks. Ścibor z Radzymina herbu Ostoja (ok. 1320-1390), biskup płocki (1381-1391), wymienił Łochów jako wieś należącą do parafii św. Idziego w Wyszkowie. W XV wieku sięgała tutaj parafia w Kamieńcu (dzisiaj Kamieńczyk), powstała z fundacji książąt mazowieckich. Na przełomie XIV/XV wieku właścicielem dóbr łochowskich został prawdopodobnie bliski współpracownik księcia mazowieckiego Janusza I Starszego (ok. 1340-1429) - Wawrzyniec z Targowego (dzisiaj Targówek w Warszawie), wojski (1398-1415), podsędek (1415-1427), a następnie łowczy warszawski (1427-1428). Jest on protoplastą rodu Kuszabów herbu Paprzyca, który osiadł w Łochowie, przyjmując z czasem nazwisko Łochowski. W 1428 roku właścicielem wsi został jego syn - Dziersław Targowski (zm. ok. 1446), łowczy warszawski (1428-ok.1446). W czasie pierwszego podziału dóbr w 1447 roku Łochów i inne włości (Targowe, Golędziowo, Warszewice i Wilczyska) przypadły synowi wspomnianego Dziersława - Mikołajowi Targowskiemu (zm. ok 1498) i jego braciom. Po drugim podziale, który odbył się w 1451 roku, wspomniany Mikołaj Targowski zatrzymał jedynie Łochów. Zamiar utworzenia parafii w Łochowie powstał w 1488 roku, w „Niedzielę Świętych Królów”, czyli 6 stycznia 1488 roku. Wspomniany dziedzic Łochowa - Mikołaj Targowski herbu Kuszaba, uczynił fundację na rzecz budowy drewnianego kościoła pw. Narodzenia NMP, św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja Biskupa. Jednak z nieznanych do końca przyczyn przerwano budowę w Łochowie i przeniesiono ją w 1489 roku do wsi Kamionolas (dzisiaj Kamionna), która stanowiła geograficzne centrum parafii. Można przypuszczać, że w Łochowie została podpisana jedynie fundacja, a budowę z nieznanych nam bliżej przyczyn rozpoczęto później w Kamionolasie. W 1893 roku ks. Piotr Mystkowski, ówczesny proboszcz (1882-1894), podjął starania o przeniesienie siedziby parafii z Kamionny i o budowę kościoła w Łochowie, w części zwanej dzisiaj Starym Łochowem. Został powołany Komitet Budowy, a miejscowy dziedzic Zdzisław hr. Zamoyski (1842-1925) i jego żona Maria ze Szwykowskich obiecali pomoc w budowie i zobowiązał się do wydzielenia ze swoich dóbr ziemi pod kościół, cmentarz i beneficjum. W wyniku sprzeciwu dziedzica z Kamionny - Antoniego Godlewskiego (1826-1899) oraz przeniesienia na inną parafię ks. Piotra Mystkowskiego budowa nie doszła do skutku. W 1928 roku, dzięki staraniom i fundacji Elżbiety Marii hr. Łodzia Kurnatowskiej (1882-1940) z Warszawy, właścicielki dóbr jadowskich, łochowskich, kołodziążskich i jej siostry Józefy Janiny z Zamoyskich Potockiej (1879-1945), została zbudowana kaplica dworska. Jej projekt wykonał arch. Ksawery Dionizy de Makowo Makowski (1844-1917). Opiekę duszpasterską sprawowali w tym czasie księża z Jadowa. W dniu 29 października 1934 roku została erygowana tutaj przez ks. Henryka Przeździeckiego (1875-1939), biskupa siedleckiego czyli podlaskiego (1918-1939), stała (przypałacowa) kaplica pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jej poświęcenia w dniu 29 listopada tegoż roku dokonał ks. Kazimierz Czarkowski (1888-1982), dziekan węgrowski (1933-1968). Kaplica ta została zlikwidowana przez władze komunistyczne ok. 1944 roku. Jednak mieszkańcy takich miejscowości jak: Barchów, Burakowskie, Jasiorówka, a także domy mieszkalne związane ze stacją kolejową, gminą, apteką i innymi urzędami, były nadal obsługiwane przez duszpasterzy parafii Kamionna. W tej sytuacji wierni ze wsi: Budziska, Burakowskie i Jasiorówka oddaleni o 8 km od parafii Kamionna w 1938 r. złożyli w Kurii Diecezjalnej w Siedlcach prośbę o wybudowanie kaplicy w Budziskach. Dalsze losy kościoła i parafii Łochów - zwłaszcza w XX wieku - łączyły się więc z historią kaplicy w Budziskach. Ks. Henryk Ignacy Przeździecki (1875-1939), biskup siedlecki czyli podlaski (1918-1939), przychylił się do otrzymanej petycji i w dniu 13 maja 1938 r. erygował tutaj kaplicę publiczną (oratorium publicum) pw. św. Andrzeja Boboli. Jednak mieszkańcy wymienionych - z powodu różnych okoliczności - wsi nie podjęli dzieła budowy nowej kaplicy. Pracę duszpasterską na terenie Łochowa i Budzisk od 17 grudnia 1939 r. podjęli trzej księża ze Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny, którzy zostali usunięci przez Niemców z Kruszewa k. Poznania. Początkowo zamieszkali oni w tzw. domu ludowym w Budziskach urządzając w nim kaplicę, która została poświęcona 18 grudnia tegoż roku. We wrześniu 1941 roku budynek ten został rozbudowany. Jego poświęcenia w dniu 26 października 1941 roku dokonał ks. kan. Władysław Witold Lewicki (1888-1966), proboszcz Kamionny (1923-1966). Funkcję rektora kaplicy pełnił najpierw ks. Bernard Matyaszek (1941-1944), a po nim ks. Stanisław Chudy (1943-1945). Dnia 5 sierpnia 1945 roku Księża Misjonarze wyjechali do Wielkopolski, a rektorem kaplicy został ks. Jan Laskowski (1916-1983), wikariusz parafii Kamionna rezydujący w Budziskach (1945-1946). Dnia 18 października 1945 roku, na prośbę ks. kan. Władysława W. Lewickiego ks. Czesław Sokołowski (1877-1951), biskup tytularny Pantacomia (4 października 1919) sufragan podlaski (1919-1946) i administrator apostolski diecezji podlaskiej (1940-1946), erygował w Budziskach filię duszpasterską pw. św. Andrzeja Boboli. Rok później, czyli 1 stycznia 1946 roku stała się ona samodzielnym ośrodkiem duszpasterskim. Kolejny rządca diecezji siedleckiej ks. Ignacy Świrski (1885-1968), biskup siedlecki czyli podlaski (1946-1968), w związku z rozbudową Łochowa podniósł dnia 20 lipca 1949 roku wspomnianą filię do rangi parafii, lokalizując tutaj „Parafię pw. Niepokalanego Serca NMP w Łochowie z siedzibą w Budziskach”. Tak stan trwał ponad ćwierć wieku, aż do czasu zbudowaniu w Łochowie nowego kościoła. W dniu 17 grudnia 1968 roku Łochów otrzymał prawa miejskie. Dopiero po sześciu latach od tego wydarzenia, w dniu 13 maja 1974 roku władze komunistyczne wydały pozwolenie na budowę kościoła w Łochowie. Obecny murowany kościół został wzniesiony w latach 1974-1977, staraniem kolejnych duszpasterzy: ks. Piotra Jelinka (1921-1977), proboszcza łochowskiego (1973-1977) i jego następcy w latach 1977-1987 ks. Michała Domańskiego (ur. 19 marca 1939 r.) - według projektu inż. Leszka Kołacza. Kamień węgielny wmurował w dniu 29 czerwca 1975 r. ks. Jan Mazur, biskup siedlecki czyli podlaski (1968-1996). Dzięki wielkiemu zaangażowaniu wiernych w dniu 22 sierpnia 1976 r. wspomniany ks. biskup Jan Mazur poświęcił kościół w stanie surowym. Od 1987 r. prace wykończeniowe przy łochowskiej świątyni prowadził ks. mgr Tadeusz Osiński (prob. 1987-2011), którego dziełem są między innymi: dwie sale katechetyczne oddane do użytku w części parterowej kościoła (1989), przebudowa schodów wejściowych i organizacja całego otoczenia (1994), gruntowny remont dachu (1997), modernizacja ogrzewania (1998-1999) i dalsze upiększanie wnętrza kościoła poprzez wstawienie potężnego witrażu ze sceną Ostatniej Wieczerzy (2000-2001). W 2012 roku staraniem ks. prob. kan. Ryszarda Nicponia wstawiono w kościele nowe okna z szybami termoizolacyjnymi. Plebania parafialna znajduje się w budynku kościoła. Kaplica - w Zespole Pałacowo-Parkowym w Łochowie. Wcześniej był to kościół parafialny w Wólce Dobryńskiej (diecezja siedlecka), który został zbudowany w 1932 roku. W 2009 roku został on przeniesiony przez Firmę Arche S.A. do Łochowa. W dniu 13 maja 2010 roku w Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, ks. bp Antoni P. Dydycz poświęcił czyli konsekrował kaplicę, nadając jej tytuł „Miłosierdzia Bożego”.

Oprac. ks. dr Zbigniew Rostkowski

Apostolat Modlitwy za Kapłanów „Margaretka”

Domowy Kościół

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży

Koło Przyjaciół „Radia Maryja”

Krucjata Wyzwolenia Człowieka

Parafialny Zespół Caritas

Stowarzyszenie Żywego Różańca

Wspólnota Przyjaciele Oblubieńca