„A Bóg widział, że wszystko co uczynił, było bardzo dobre” (Rdz 1, 31).

Przemierzając, wraz ze szkolną młodzieżą, rowerami malownicze zakątki parafii Sadowne, często zachwycaliśmy się pięknem przyrody. Niestety, podziw nasz był nieraz poddany próbie, gdy nad brzegami wód, w lasach i przy drogach, potykaliśmy się o liczne śmieci.

Z pewnością nie pozostawiły ich tam krasnoludki, lecz uczynili to konkretni ludzie: mieszkańcy, turyści, grzybiarze, wędkarze i inni. Mimo wielu ekologicznych inicjatyw, niszczenie przyrody w Polsce nadal trwa. Różne są tego przyczyny: kulturowe, ekonomiczne, społeczne itd. lecz my jako chrześcijanie, nie możemy wobec tego problemu być obojętni, bo jest to również sprawa Boża. Jak mówi Biblia, Bóg stworzył świat bardzo dobrym, a zatem człowiek, czyniąc sobie ziemię poddaną, z myślą o przyszłych pokoleniach, powinienem ją szanować i chronić, a nie zaśmiecać i niszczyć. Jak naucza papież Franciszek: „nie możemy uzdrowić ziemi, jeśli jej nie kochamy i nie szanujemy”. W świetle tego trudno jest zrozumieć, gdy osoby wierzące, w nocy po cichu palą toksyczne śmieci, wylewają na pole szambo, wywożą odpady do lasu, czy wyrzucają potłuczone szkło na plażę. Przecież takie działania powodują skażenie środowiska, niszczą jego bioróżnorodność, a przede wszystkim są zagrożeniem dla naszego zdrowia i życia.

Czy Jezus by coś takiego uczynił? Ewangelia mówi, że po rozmnożeniu chleba i nakarmieniu tysięcy ludzi na zielonej trawce, Jezus kazał potem uczniom dokładnie posprzątać. Mój śp. tata, gdy w dzieciństwie jeździłem z nim na ryby, często powtarzał: „pamiętaj, nigdy nie wyrzucaj śmieci, tylko dokładnie posprzątaj po sobie”, co sam potwierdzał dobrym przykładem. Zapewne po czasie obostrzeń, chętniej korzystamy z wypoczynku na łonie natury, dlatego posprzątajmy później po sobie, a jeśli trzeba, to również po innych. Zmieniając najpierw samych siebie, dajmy tak jak św. Franciszek z Asyżu w „Pieśni słonecznej”, świadectwo miłości do Stwórcy i stworzenia: „Pochwalon bądź, o mój Panie, z wszystkimi Twymi stworzeniami”.

tekst i zdjęcia – ks. Karol Lipczyński